Het duivelse dilemma rond Twitter en Trump

De echte werking en hoe die elke dag steeds weer een graadje erger wordt, weten ze alleen in Silicon Valley.

TrumpEen duivels dilemma. Mogen bedrijven als Twitter, Google en Facebook vrije informatie censureren? Natuurlijk zijn we het er over eens als een volslagen losgeslagen president van de VS aanzet tot een coup in een eens zo stabiele wereldmacht. En als die de sociale media gebruikt om het gepeupel met een IQ van een bermpaal zo op te hitsen dat ze een symbolische gooi naar de macht doen. Maar uiteraard rijst altijd de vraag: als dit het begin is waar eindigt het dan?
En vervolgens zien we dan ook dat de leider van Duitsland – waar het door hitsende media een kleine negentig jaar geleden ook behoorlijk misliep – het moet opnemen voor een gevaarlijke gek als Trump. Merkel plaatst haar vraagtekens bij het verwijderen van de sociale media-accounts van Trump. Maar ze vindt ook dat er iets moet gebeuren aan de ongebreidelde macht van Big Tech.

Eigenlijk hebben we – met het Trump-incident – alleen maar te maken met een oppervlakkige uitwas van een fenomeen dat al decennia een bedreiging vormt voor onze democratie. Een duivels dilemma dat al veel eerder onder een vergrootglas had moeten liggen bij ons huidig bestuur. Want er zijn steeds minder mensen die nog geloven dat er vrijheid van meningsuiting is op de sociale media. Logaritmes bepalen wat we wel of niet te horen krijgen. Logaritmes ie ervoor zorgen dat we te zien krijgen wat we willen zien. Als je een afwijkende mening hebt kun je nog beter op een zeepkist in de hoek van een park gaan staan dan die op een sociaal mediakanaal te posten. Als je tenminste niet alleen voor eigen parochie wilt preken. . Zo blijven we op de sociale media allemaal veilig in onze eigen bubbel. En de bubbel die de meeste advertentie-inkomsten oplevert wordt het grootst en bepaalt wie er in de echte wereld het meest aandacht krijgt, en daarmee de macht.

Ik heb 1500 ‘vrienden’ op Facebook en druk regelmatig op de knop onderaan dit bericht om mijn columns met hen te delen. Ik heb niet de illusie dat mijn pennenvrucht bij veel van hen terecht komt. Dat wordt noch door hen, noch door mij bepaald. Misschien als ik bereid ben om er een marketingbudget voor vrij te maken en mijn berichten betaald te pushen, maar dan word je meer een verkoper van je eigen koekjes.

Hoe het precies allemaal werkt? Daar zijn talloze boeken en artikelen over verschenen en onderzoeken naar gedaan, maar de echte werking en hoe die elke dag steeds weer een graadje erger wordt, weten ze alleen in Silicon Valley. Natuurlijk zijn er in de slipstream talloze specialisten die zichzelf verkopen om in die wapenwedloop mee te kunnen. SEO-techneuten, internetmarketeers, content-managers en botprogrammeurs zorgen dat de mensen met het meeste geld veel mensen kunnen bereiken met hun boodschap.

Is het nog te stoppen? Dat zal best moeilijk worden, hoewel Angela er nog goede hoop op heeft. Er zijn twee essentiële dingen voor nodig die bijna niet meer uit dit systeem te bannen zijn. Enerzijds het waarborgen van de eigen vrije keuze door wie je welke informatie krijgt voorgeschoteld en anderzijds door de berichtenstroom te onderwerpen aan wetgeving die ook van toepassing is op klassieke media.

Een minuut voor twaalf: stop haat zaaien en fake news.

#Trump #Twitter #Merkel #BigTech

HET GEMISTE JAAROVERZICHT

Het gemiste jaaroverzicht

Column: Toen ik in het nieuwe jaar in Ouddorp langs het Noorzeestrand liep, zag ik de eerste tekenen van de stijgende zeespiegel.

Wat hadden we voor jaaroverzicht gehad als er geen virus was geweest? Als corona, dat nu ongeveer 85% van al het dagelijks nieuws vult, in een stad in China was blijven hangen?

Hoewel de meeste mensen behoorlijk coronanieuws-moe zijn was het jaaroverzicht zonder corona niet veel vrolijker geweest. Het was namelijk ook een rampjaar door het klimaat. Ik zal het kort samenvatten, want er zijn weinig mensen die nog meer ellende willen horen. Het begon met bosbranden in Australië en de Amazone, waardoor grote en droge gebieden op onze planeet in as werden gelegd. In april hoorden we dat het Great Barrier Reef door de opwarming van de zee, de verzuring van het water en de extreme weersomstandigheden, aan het verbleken is. De nekslag voor de visstand, en daarmee de hele voedselketen. In juli stroomde meer dan een-derde van Bangladesh onder water. In augustus ging een groot deel van Californië in rook op dankzij enorme bosbranden. We hadden een recordaantal tyfoons, orkanen en andere extreme weersuitspattingen. Het warmste jaar ooit, waarin het record aan temperatuurverschil van meer dan honderd graden werd gemeten. Met als sluitstuk dat de coronamaatregelen nauwelijks invloed hebben gehad op de klimaatverandering, volgens onderzoekers in de Guardian.

Een van onze kinderen verklaarde de stress van de millennials. “Jullie hebben een grote zooi van de wereld gemaakt. De aarde naar de knoppen geholpen. Grote ongelijkheid tussen mensen veroorzaakt. En wij mogen het oplossen.”

Nou klagen kinderen natuurlijk altijd. En vooralsnog zitten mijn kinderen er allemaal best goed bij in vergelijking met – pakweg – 99% van de andere 7 miljard mensen op deze aardkloot.

Maar in de kern hebben ze gelijk.

We kunnen ons enorm druk maken over het feit dat er inmiddels in een jaar tijd minimaal 2,5 miljoen mensen te vroeg zijn doodgegaan door het virus. Maar wereldwijd sterft een honderdvoud daarvan te vroeg door honger, armoede, klimaatverandering en gebrekkige medische voorzieningen. Heel veel mensen zouden gered kunnen worden als er ook zo’n “deltaplan” zou komen als voor Covid19. Bovendien, als we niet snel ingrijpen dan zal over een jaar of tien de planeet pas echt terugslaan en op een wijze waarbij corona niet meer dan een voorbijgaand griepje lijkt.

Soms hoop je dat je overdrijft. Maar toen ik in het nieuwe jaar in Ouddorp langs het Noorzeestrand liep, zag ik de eerste tekenen van de stijgende zeespiegel. Het duin was tot op zeker twaalf meter hoogte half weggeslagen. Oké, Trump is weg en Rutte gaat de verkiezingen in met klimaat als belangrijkste partijpunt. Dat stemt positief maar of de verstokte oude garde het voor elkaar gaat krijgen is twijfelachtig.

Mijn hoop is inderdaad gevestigd op onze kinderen. Als wij ouders – de boomers – misschien in 2030 door de Covid20 t/m 29 zijn gedecimeerd, krijgen ze de ruimte om het echt op te lossen. Als wij eenmaal het veld ruimen gloort er hoop.

Een minuut voor twaalf: een gelukkig 2021.